Sentencia Civil Nº 450, Audiencia Provincial de Pontevedra, Rec 0046/97 de 29 de Julio de 1998

O recurso movido polo interdictante vén pedi‑la súa estimación fundándose na discrepancia co fundamento da sentencia recorrida no que atinxe á definición da obra denunciada como acabada. Fai protesta a parte apelante de que a sentencia sería ''incongruente'', na non exacta expresi6n do apelante, na medida que, afirma, ocorridos os requisitos do interdicto, era mester estimalo e no de que non se desbotan os argumentos da demanda. Tal tese non pode ser acollida. Abonda a sentencia na argumentación da falta do requisito ''sine qua non,‑ para que poida xoece‑lo interdicto: que pcida cumpri‑la súa finalidade de evitar un dano a obra denunciada. A afirmaci6n da parte apelante de que os danos pasados non foron mínimos, carece de importancia na medida que pasados, porque eses danos poden xustifica‑la pretensión indemnizatoria que sexa mester. Pero tal afirmación non ten aval de abondo. Na dilixencia de recoñecemento xudicial coa compañía de peritos, o que fe¡ designado con garantías de imparcialidade amais de discrepar do outro no que atinxe á imputabilidade de determinados danos no inmoble da parte actora, non prognostica dano ulterior ningún. Mesmo pode dicirse que ninguén afirma que, de a obra seguir ‑polo demais, non s6 indeterminada, senón de non acreditada entidade a sumar á xa executada, producirianse ulteriores danos, porque o que di o perito da parte apelante non va¡ alén de que os danos seguirán a xurdir ata que llestea asentada a edificiaci6n. Pero precisamente máximas de experiencia común mesmo predican que ese asentamento ou consolidación precipitase, cando a desestabilizaci6n tivo orixe en desterros, precisamente coa continuación da obra de aterramento.