Sentencia Civil Nº 238, Audiencia Provincial de Pontevedra, Rec 1112/97 de 22 de Abril de 1998

Dúas son as obxeccións que a parte apelante lle  pón á sentencia deitada na primeira instancia: a primeira, que as obras efectuadas son conformes a dereito por elas estaren autorizadas polos estatutos da comunidade; e a segunda, a falla de lexitimación activa dos demandantes por eles actuaren no nome propio en defensa de intereses comúns. Forza é, por razóns de sistema, comezarmos polo exame costa segunda obxección. E é reiterada doutrina xurisprudencial a que establece que calquera dos copropietarios sen asistencia de todos pode exercitar as accións que benefician a comunidade, doutrina aplicable a copropiedade horizontal, sen que lle poida prexudica_la sentencia adversa ou contraria, criterio xurisprudencial de especial aplicación cando, como sucede neste caso, ha¡ unha inactividade da comunidade e a súa presidencia, malia aquel acordo comunitario de proceder xudicialmente. Unha interpretación lóxica e finalistica da cláusula estatuaria na que a parte demandada pretende atopar acubillo e apoio ás súas obras leva a entendermos que a devandita norma estatutaria non cobre en abeira estas. Eis, non é dificil deducirmos que a primeira parte da cláusula atinxe a obras interiores. E polo que fa¡ á segunda parte da mesma, en clara contradiccic5n co criterio restrinxido que ten que se seguir no entendemento dunha estipulación, que vén supor unha excepción ou derrogación do réxime xeral da propiedade horizontal, cu dito doutro xeito, a autorización para a alteración de fachadas, e a apertura de portas, fiestras e outros ecos, ten que se estimar necesariamente referida a que as devanditas alteracións se efectúen en fachadas contiguas e elementos de propiedade e gozo comúns, mais non a aqueles paramentos que, ainda que sendo igualmente comúns, dan a espacios de uso privativo, atopándose a razón de ser desta importante distinción en que mentres que no primeiro suposto a alteración feita na fachada non afecta se gozo dos demais copropietarios, de se facer extensiva a autorización ao segundo suposto, estaríase invadindo o gozo e utilización exclusiva e excluente de cada dono dos seus elementos privativos.  Se rexeita o recurso.